مهمترین عامل بقای صنعت کشاورزی، آب است. در کشور ما که دارای نواحی بیابانی و خشک است، بخش عمده‌ی نیاز آب کشاورزی، از منابع زیرزمینی یعنی چاه‌ها تامین می‌شود. به بیان واضح‌تر در حال حاضر به طور متوسط 90 درصد از کل برداشت آب‌های زیرزمینی در ایران به مصرف کشاورزی می‌رسد که بخشی از آن به دلیل تبخیر یا تعرق هدر می‌رود.

در بخش کشاورزی برداشت از منابع آب شیرین عمدتاً برای تأمین آب موردنیاز محصولات کشاورزی می‌باشد. در برخی از مناطق، تنها منبع تامین آب مورد نیاز، چاه‌ها هستند و روان‌آب‌ها نقشی ایفا نمی‌کنند چرا که بسیار ناچیز هستند. بدیهی‌ است مدیریت و بهره‌برداری اصولی از چاه می‌تواند در کاهش هزینه‌های آن، موثر باشد. میزان آب موردنیاز گیاه تابعی از شرایط اقلیمی محیط (دما و رطوبت هوا، میزان تبخیر- تعرق، میزان بارندگی موثر، روزهای آفتابی و …)، نوع آن، دوره زراعت، راندمان روش آبیاری، تراکم کشت، رطوبت خاک، شیب زمین، نوع خاک و … است. معمولاً میزان آب برآورد شده برای آبیاری یک واحد مساحت مزرعه با پارامتر هیدرومدول بیان می‌شود که معمولاً واحد آن بر حسب لیتر بر ثانیه بر هکتار است. مدول آبیای پارامتری است که به نیاز آبی گیاه و ساعات آبیاری روزانه بستگی دارد و مقدار آن برای یک زراعت در طول دوره رشد گیاه متغیر است.