معمولاً دو نگرش متفاوت نسبت به نگهداری چاه آب وجود دارد. اولین نگرش این است که منتظر می‌مانند تا زمانی که چاه به طور موثر عمل نکند و بعد مداخله می‌کنند (رویکرد واکنشی). نقطه ضعف این است وقتی که کاری حتماً باید انجام شود، هزینه‌ها و وقفه زمانی می‌تواند دلهره‌آور باشد. علاوه‌بر این، وقتی صحبت از زمان به میان می‌آید، در این شرایط اختیار آن کاملاً از کنترل مالک چاه خارج شده و به چاه وابسته می‌شود. خدمات و تدارکات باید سریعتر و معمولاً با هزینه‌های بسیار بیش‌تر انجام شود. علاوه‌بر این، هرچه رسوبات چاه قدیمی‌تر شوند، امکان حذف آن‌ها دشوارتر می‌شود. این امکان وجود دارد که وقتی مالک یک چاه تصمیم به احیای چاه می‌گیرد، رشد رسوبات در چاه آنقدر پیشرفت کرده باشد که هرگز نتوان آبدهی از دست رفته را بازگرداند. حتی ممکن است چاه خود را به طور کلی از دست بدهد!

در نگرش دوم در نگهداری چاه آب خود کوشا هستند (رویکرد کنشی). این نوع مالکان چاه از همان ابتدا تعمیر و نگهداری سالانه چاه را برنامه‌ریزی می‌کنند. مزیت این است که هنگامی که تعمیر و نگهداری از اوایل عمر چاه آغاز می‌شود، معمولاً رسوبات نازک و نسبتاً نرم هستند. در نتیجه، لازم نیست پمپ بیرون کشیده شود، مواد شیمیایی ارزان‌تر استفاده می‌شود، در مقایسه با انجام کامل عملیات احیا، زمان خاموشی چاه کمتر می‌شود و اغلب 100 درصد رسوبات را می‌توان حذف کرد. از آنجایی که برای تعمیر و نگهداری چاه برنامه‌ریزی انجام می‌شود، می‌توان زمان آن را به فصل غیرکشت که باعث ایجاد کمترین اختلال و کمترین هزینه می‌شود، موکول کرد.

نگهداری چاه مستلزم آن است که ما صاحبان چاه طرز فکر خود را در مورد چاه‌هایمان تغییر دهیم. به جای اینکه منتظر بمانیم تا آبدهی چاه کاهش پیدا کند، باید تعمیر و نگهداری سالانه چاه را آغاز کنیم. مانند تعویض روغن خودرو، ما منتظر نمی‌مانیم تا چراغ روغن روشن شود و بعد روغن ماشین را تعویض کنیم. چرا قبل از انجام اقدام مقتضی منتظر می‌مانیم تا چاه آب ما کاهش آبدهی را تجربه کند؟ انجام منظم تعمیر و نگهداری چاه می‌تواند به طور بالقوه عمر چاه ما را به طور نامحدود افزایش دهد. آیا این دلایل کافی نیست برای پاسخ به این که چرا باید برای نگهداری چاه خودمان هزینه کنیم؟